ಮೂಕರು

"ಅಪ್ಪಾ ಭಗವಂತ.. ಇಷ್ಟು ನೋಡಿದ್ದೇ ಸಾಕು.. ಇನ್ನೂ ಯಾಕಪ್ಪ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಲಿಲ್ಲ ನೀನು..?" ಯಮುನಕ್ಕಜ್ಜಿ ಗೊಣಗ್ತಾ ತನ್ನ ಕೋಣೆ ಸೇರಿಕೊಂಡ್ತು.. ದೀಪ್ತಿ ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿದೂ ಏನೂ ಅರಿಯದ ಮುಗ್ಧೆಯಂತೆ ಅಜ್ಜಿ ಹೋಗೋದನ್ನೇ ನೋಡ್ತಾ ನಿಂತಳು.. ಏನೋ ಯೋಚನೆ ಮನಸಲ್ಲಿ ಮೂಡ್ತಾ ಇತ್ತು.. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಅಮ್ಮನ ಕೂಗು..ದೀಪ್ತಿ.. ಎಲ್ಲೀದಿಯೇ ಬಾ ಇಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ತರಕಾರಿ ಹೆಚ್ಚೋದಿದೆ... ನಿಟ್ಟುಸಿರಿನ ಗೆಳತಿಯೊಡನೆ ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಸೇರಿದಳು ದೀಪ್ತಿ.

"ತರಕಾರಿ ಹೆಚ್ಚೋವಾಗ ಸಿಗೋ ಅಷ್ಟು ಯೋಚನಾ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ.. ಬೇರೆ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಯಾಕಿಲ್ಲ ನಂಗೆ..? ಇಷ್ಟು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗೋದಾದ್ರೇ ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ತರಕಾರಿ ಹೆಚ್ಕೊಂಡೇ ಇದ್ದು ಬಿಡೋಣ.." ಹೀಗೆ ಎನೇನೋ ಹುಚ್ಚು ಆಲೋಚನೆಗಳು.. ಮತ್ತೆ ಅಮ್ಮ.. "ಲೇ ದೀಪ್ತಿ ಬೇಗ ಬೇಗ ಮುಗಿಸೆ, ಒಗ್ಗರಣೆ ಹೊತ್ತೋಗತ್ತೆ." "ಒಗ್ಗರಣೆ.. ಎಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರ ಅದರದ್ದು, ಪಲ್ಯದಲ್ಲಿ.. ಆದರೂ ಅದು ಹೊತ್ತಿ ಹೋದರೆ ಪಲ್ಯದ ರುಚಿನೇ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗತ್ತೆ.." ತನ್ನ ಯೋಚನೆಗೆ ತಾನೇ ನಕ್ಕಳು ದೀಪ್ತಿ.. ಹೆಚ್ಚಿದ ತರಕಾರಿನ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು.. ಅಮ್ಮ ಸ್ವಲ್ಪ ತಲೆ ನೋಯ್ತಾ ಇದೆ.. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ರೂಮ್ ಅಲ್ಲಿ ಮಲ್ಕೋತೀನಮ್ಮ.. ಸುಳ್ಳು ನೆಪ ಹೇಳಿ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದಳು..

ಆವತ್ತು ದೀಪ್ತಿಗೆ ಬದುಕು ಇಷ್ಟೇನಾ? ನಮ್ಮವರ ಪ್ರೀತಿ ಅಂದ್ರೇ ಇಷ್ಟೇನಾ? ಏನೇನೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು.. ಗೊಂದಲಗಳು.. ತಲೆ ನೋವತ್ತೆ ಅಂದ್ರೆ ಕೇರ್ ಮಾಡೋ ಅಮ್ಮ.. ಮನಸಿಗೆ ನೋವಾಗೋದನ್ನ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಯಾಕೆ..? ರಘುನಾ ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೇ ತಪ್ಪಾ? ಪ್ರೀತಿಲಿ ಅವನನ್ನ ನಂಬಿದ್ದು ತಪ್ಪಾ..? ಎಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಾಗಿದ್ದು..?? ಪ್ರೀತಿ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು-ಸರಿ ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡೋದೇ ತಪ್ಪು ಅಲ್ವಾ? ನಮ್ಮ ಮನೆನಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಲೂ ಯಾರಾದ್ರೂ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಪ್ರೀತ್ಸಿದಾರಾ..?? ಪ್ರೀತಿ ಇದ್ರೆ ಒಂಟಿತನ ಕಾಡಬಾರದು ಅಲ್ವಾ..? ಮಾತಿದ್ದೂ ಮೂಕಳಾಗಿದ್ದಳು ದೀಪ್ತಿ.. ಛೇ ಬೇಡ ಪ್ರೀತಿ ವಿಚಾರ.. ಪ್ರೀತಿ ಎಷ್ಟು ನೋವು ಕೊಟ್ರೂ..ಭಂಡ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಪ್ರೀತಿ ಬಗ್ಗೇನೆ ಯೋಚಿಸತ್ತೆ..ಹಾಗೇ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದವು..

ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ..ಟಪ-ಟಪ ಮಳೆ ಸದ್ದು.. ರೂಮ್ ತುಂಬ ಸ್ನಿಗ್ಧ ಬೆಳಕು.. ಹಿತವೆನಿಸುವಷ್ಟು ಚಳಿ.. ಮತ್ತೆ ರಘು ನೆನಪಾದ.. ಒಂದು ಮುದ್ದಾದ ಕಿರುನಗೆ ಮೂಡಿ, ಬಂದಷ್ಟೇ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಯ್ತು.. ಮತ್ತೆ ಮುತ್ತಿಕೊಳ್ಳೋ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನ ಕೊಡವೋ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲೇ ಕಣ್ಣು ಗಡಿಯಾರ ನೋಡಿತು.. ಗಂಟೆ 5.. ಅರೆ.. ಹೊಟ್ಟೆನೂ ಹಸೀತಾ ಇದೆ.. ಮನೇಲಿ ಎಲ್ರೂ ಇದಾರಾ..? ಕೋಣೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಆಚೆ ಬಂದಳು ದೀಪ್ತಿ.

ಅಜ್ಜಿ ತನ್ನ ಫೇವರಿಟ್ ಸೀರಿಯಲ್ ನೋಡ್ತಾ ಇತ್ತು.. ಮತ್ತೆ ಮನಸು ಅಂತು.. "ಆ ಸೀರಿಯಲ್ ಪಾತ್ರಗಳಿಗೆ ಇರೋ ಅಷ್ಟು ಸಹಾನೂಭೂತಿ..ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಯಾಕಿಲ್ಲ ಅಜ್ಜಿಗೆ..?" ಅಮ್ಮ ಕಾಫಿ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ರು.. ದೀಪ್ತಿ ನ ಕಂಡವರೇ.. "ಊಟಾನೂ ಮಾಡದೇ ಮಲಗಿದಿಯ.. ಕಾಫಿ ಕೊಡ್ಲಾ?" ಅಂದರು.. ಆ ಹನಿ ಪ್ರೀತಿಗೇ ದೀಪ್ತಿ ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾದವು.. "ಕುಡಿತೀನಮ್ಮ.. ಬಂದೆ ಇರು" ಬೆರಳಂಚಿನಿಂದ ಕಣ್ಣೀರೊರಿಸಿ ಮುಖ ತೊಳೆಯೋಕೆ ಅಂತ ಸರಸರ ನಡೆದಳು..

ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ಆಗಿತ್ತು.. ಮತ್ತೆ ಮಳೆ ಬಂದಿತ್ತು.. ಮತ್ತೆ ನೋವು ಕಾಡಿತ್ತು.. ದೀಪ್ತಿ ಕಾಫಿ ಹೀರುತ್ತಾ "ಅಮ್ಮ ಕಾಫಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ..ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ "ಅಂದಳು.. ಅಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಇಂದ ಕಿರು ನಗೆ ನಕ್ಕಳು.. “ಬೆಂಕಿ ಮುಟ್ಟಿದ್ರೆ ಕೈ ಸುಡುತ್ತೆ ಅಂತ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದ್ರೆ ರಂಪ ಮಾಡ್ತಿದ್ದ ಎರಡು ವರ್ಷದ ದೀಪ್ತಿ.. ಇವತ್ತು ನನಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳೋ ಅಷ್ಟು ಬೆಳೆದು ಬಿಟ್ಟಳಲ್ಲಾ..? ಇಷ್ಟು ಮುದ್ದಾದ ಹಟಮಾರಿ ದೀಪ್ತಿ ಗೆ ಈ ನೋವು..ಪಾಪ ಹೇಗೆ ಸುಮ್ನಿದೆಯೋ ಕೂಸು.. ಯಾರೇನು ಮಾಡೋಕಾಗುತ್ತೆ.. ತಾನೇ ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದ್ದು.. ನನ್ನ ಕೈಲೇನಿದೆ.. ದೇವರೇ ನೀನೇ ದಾರಿ ತೋರಿಸಬೇಕಪ್ಪ.. ಈ ಮಗು ನೋವು ನೋಡೋಕಾಗಲ್ಲ.. ಎಲ್ರಿಗೂ ಎನಾದ್ರೂ ನೋವು ಕೊಡದೇ ಇದ್ರೆ ನಿಂಗೆ ಸಮಾಧಾನಾನೇ ಇಲ್ವ..?”

“ಅಯ್ಯೋ.. ಪಾಪ.. ಆ ರಾಧಂದು ಏನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ.. ಛೇ ಪಾಪ ನೋಡ ಶೈಲು..” ಯಮುನಕ್ಕಜ್ಜಿ ಮಾತು ಶೈಲನ್ನ ಮತ್ತೆ ವಾಸ್ತವಿಕತೆಗೆ ಎಳೆದಿತ್ತು.. ಟಿವಿ ಅವ್ರಿಗೂ ಕೆಲಸಿಲ್ಲ.. ನಿನಗೂ ಇಲ್ಲ.. ಸರಿ ರಾಧನ್ನ ನೀ ನೋಡು.. ಊಟಕ್ಕೆ ಗಂಜಿನಾ, ರೊಟ್ಟಿನಾ ಹೇಳು.. ಸ್ವಲ್ಪ ಖಾರವಾಗೇ ಕೇಳಿದಳು ಶೈಲ.. ಗಂಜಿ ಸಾಕು.. ಹಸಿವಿಲ್ಲ ನಂಗೆ..ಟಿವಿಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳ್ತು.. ಆದರೂ ಮಗಳ ಅಸಡ್ಡೆ ಅಜ್ಜಿಗೆ ತಟ್ಟದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಭಗವಂತ..ಕಣ್ಮುಚ್ಚೋ.. ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿತು ಅಜ್ಜಿ.. ಸೀರಿಯಲ್ ಮುಗಿದು ಮತ್ತೆ ಹಾಡು ಬಂತು ಟಿವೀಲಿ.. ಅಜ್ಜಿಯ ಮಬ್ಬುಗಣ್ಣು ದೀಪ್ತಿ ಕಡೆ ಹರಿಯಿತು.. ನಾನು ಎತ್ತಾಡಿದ ನನ್ನ ಮುದ್ದು ಮೊಮ್ಮಗು ಅಂತ ಒಂದರೆ ಕ್ಷಣ ಅನಿಸಿದ್ರೂ ಮರು ಕ್ಷಣ ರಘು ನೆನಪಾಗಿ.. ಮುಂಡೇದ್ದು ದೊಡ್ಡವರು, ಹಿರಿಯರು-ಕಿರಿಯರು ಅನ್ನೋದ್ನ ಕಡೆಗಣಿಸಿ ಏನೋ ಮಾಡೋಕೆ ಹೋಯ್ತು.. ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣೋ ಮಹಾರಾಯ.. ಅನುಭವಿಸಲಿ ಬುಧ್ಧಿ ಬರಲಿ ಒಂಚೂರು.. ಯೋಚಿಸ್ತಾ ದೀಪದ ಬತ್ತಿ ಮಾಡೊದು ನೆನಪಾಗಿ ಒಳ ನಡೆಯಿತು..

ಮಳೆ ನಿಂತಿತ್ತು.. ದೀಪ್ತಿ ಏನೋ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು, ಏನೋ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು.. ಅಮ್ಮಾ ರಾತ್ರಿ ಅಡಿಗೆ ನಾ ಮಾಡ್ತೀನಿ.. ಅಪ್ಪನ ಹುಟ್ಟಿದಬ್ಬ ಅಲ್ವ..? ಅವರಿಗೆ ನನ್ನಡಿಗೆ ಇಷ್ಟ.. ಅಂತ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಳು..

ಮರು ದಿನ ಎದ್ದವಳೇ ಗಾಡ್ಸ್ ಹೋಮ್ ಗೆ ಹೊರಟಳು ದೀಪ್ತಿ.. ಮನೇಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಏನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.. ಫ಼ರ್ಲಾಂಗ್ ದೂರ ಕಾರ್ ಓಡಿಸೋವಾಗ.. ಮತ್ತೆ ಇಣುಕಿದ ರಘು.. ಯಾಕೋ ನೋವಾಗಲಿಲ್ಲ ದೀಪ್ತಿಗೆ.. ಅವಳಿಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯ..!! ರಘುನ ಹುಚ್ಚಿ ಥರ ಪ್ರೀತಿಸ್ತಿದ್ದೆ.. ನಮ್ಮ ಋಣ ಇಷ್ಟೇ ದಿನಕ್ಕೇ ಇತ್ತೇನೋ.. ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡೋಕೂ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೂ ಅದೃಷ್ಟ ಬೇಕು.. ದೇವರ ದಯ ಕೈ ತುಂಬ ದುಡಿಯೋ ಅಷ್ಟು ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಓದ್ಸಿದಾರೆ.. ರಘು.. ನಿನ್ನ ನೆನಪಿಗಾಗೋ, ನನ್ನ ಸ್ತ್ರೀತ್ವವನ್ನ ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸೋಕೋ ಒಂದು ಮಗು ನಂಗೆ ಬೇಕು ಅಂತ ನಿಂಗನಿಸಿಲಿಲ್ವ..?? ನಂಗೇನು ಬೇಕು ಅಂತ ನೀನು ಯೋಚಿಸಿದ್ದು ಕಮ್ಮೀನೇ ಅನ್ಸುತ್ತೆ.. ಆದರೆ ನಿನಗೇನು ಬೇಕು ಅಂತ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು ನಿಂಗೆ.. ನಾನೂ ನಿನ್ನ ಬೇಕುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದ್ದೆ, ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ಬೇಕುಗಳು ಬದಲಾದವು.. ನಿನ್ನ ದೂರಕ್ಕಾಗಲ್ಲ ರಘು.. ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಸಿಗ್ನಲ್ ದೀಪ್ತಿ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೂ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿತ್ತು..

ಗಾಡ್ಸ್ ಹೋಮ್ ಅಲ್ಲಿ ಸೂರಜ್ ಕಾದಿದ್ದ.. ಸೂರಜ್ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಸುಳೆ.. ತುಂಬಾ ಮುದ್ದಾದ ಮಗು.. ಆಗಿನ್ನೂ ನಗು ಕಲೀತ ಇರೋ ಕಂದ..ಗಾಡ್ಸ್ ಹೋಮ್ ಅಲ್ಲಿ ಫಾರ್ಮ್ಯಾಲಿಟಿ ಗೆ ಎಲ್ಲ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ಸ್ ರೆಡಿ ಇತ್ತು.. ಫಾರ್ಮ್ಯಾಲಿಟಿ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಸಿ.. ಕಕ್ಕುಲತೆಯಿಂದ ಸೂರಜ್ ನ ಮುತ್ತಿಟ್ಟಳು ದೀಪ್ತಿ..

ಮಗು ಜೊತೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಮಧ್ಯಾನ್ಹ 3.00. ಎಲ್ಲರ ದೃಷ್ಟಿ ಎದುರಿಸಲು ಸಿದ್ಧಳಾಗೇ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟಿದ್ದು ದೀಪ್ತಿ.. ಮನೆ ಸೇರಿದಾಗ.. ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲ ದಂಗು.. ಯಾರೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ.. ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಯ್ತು ಅಂತ ಒಳ ನಡೆದಳು ದೀಪ್ತಿ..

ಸೂರಜ್ ನ ಅಳು-ನಗು, ಆಟ ಮನೆ ತುಂಬಿತ್ತು.. ದೀಪ್ತಿ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದಳು.. ಅಷ್ಟು ಮುದ್ದಾದ ಮಗುನ ಅಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿ, ಅಪ್ಪ ಯಾರೂ ಗಮನಿಸದೇ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಲಾಲಿ-ಜೋಗುಳ, ಆಟ ಮನೆ ತುಂಬ ಸದ್ದು.. ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲ ಮೂಕರಾಗಿ ಸ್ತಬ್ಧವಾಗಿದ್ದ ಮನೆ..ಈಗ ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಂತೆ ನಳ-ನಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.. ಸೂರಜ್ ನ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ರಘುನ ನೋವು ಮರೆತಿದ್ದರು ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲ..

ಸೂರಜ್ ಗೆ ಆರೇಳು ತಿಂಗಳು..ಹಾಲು ಹಲ್ಲು ಇನ್ನೇನು ಮೂಡಬೇಕು.. ದೀಪ್ತಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಿದಳು.. "ಅಮ್ಮ ನಾನು ಬೇರೆ ಮನೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀನಿ.. ಸೂರಜ್ ನ ನಾನು ಆಫೀಸ್ ಇಂದ ಬರೋ ವರೆಗೂ ನೀವು ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳಿ.. ಸಂಜೆ ನಾನು ಅವನನ್ನ ಮನೆಗೆ ಕರ್‍ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತೀನಿ ಇಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದ ಓಣೀಲೆ ಮನೆ.." ಶೈಲ ಒಂದು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ನೋಟ ನೋಡಿದಳು ಮಗಳ ಕಡೆ..

ದೀಪ್ತಿ ಹೇಳಿದಳು.. ಅಮ್ಮ ನಮಗೆಲ್ರಿಗೂ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕಮ್ಮ.. ಮತ್ತೆ ಪ್ರೀತಿ ಮಾತಾಡ್ಬೇಕು.. ಅದಿಕ್ಕೆ ಸೂರಜ್ ಬೇಕಿತ್ತಮ್ಮ.. ಇಬ್ಬರ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ಕಂಬನಿ.. ಪ್ರೀತಿ ಮಾತಾಡಿತ್ತು.. ಮೌನ ಅರ್ಥವಾಗಿತ್ತು.. ಹಿತವಾಗಿತ್ತು.. ದೀಪ್ತಿಯ ಕೆನ್ನೆಗೊಂದು ಸಿಹಿ-ಮುತ್ತು ಕೊಟ್ಟಳು ಶೈಲ.. ಮನಸು ಮತ್ತೆ ಮಾತಾಡಿತ್ತು.. “ದೀಪ್ತಿ ಮುದ್ದಾದ ಹಟಮಾರಿ ಹುಡುಗಿ.. ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡೋ ಹಟ ಅದಿಕ್ಕೆ..ಒಳ್ಳೇ ಮಗಳಿಗೇ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟೆ...”

(ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕನ್ನಡ ಒನ್ ಇಂಡಿಯನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಕಥೆ)